Przez Tarnowskie Góry przepływają dwie niewielkie rzeki Stoła i Drama, które przy znacznych opadach nie potrafią w sposób szybki i skuteczny odprowadzić wód zanim przedostaną się one w głąb ziemi. Powodem jest stosunkowo płaski teren tworzący równinę z niewielkim pofałdowaniem, gdzie różnica powierzchniowa pomiędzy najwyższym a najniższym punktem to około 50m. Dodatkowo geologiczna niecka tarnogórska znajduje się na wodoszczelnym podłożu ilasto-węglowym tworząc tym samym wielki podziemny zbiornik wodny, który wypełniając się podnosi wody gruntowe zalewając wyrobiska górnicze znajdujące się bezpośrednio nad nim.

Sztolnia Boże Wspomóż stanowi Północny System Sztolniowy (zwany też Centralnym), który był ambitnym przedsięwzięciem zrealizowanym w latach 1785-1807. Postęp drążenia odzwierciedlają daty i szczegóły odnotowane na zachowanych, oryginalnych planach. Potwierdzają je odkrycia podziemnej archeologii, a zwłaszcza wbudowane w ocios, czyli boczne ściany sztolni, charakterystyczne tablice, na których skrupulatnie wyryto np. datę ukończonego odcinka sztolni i odległość do jej wylotu. Całe, powiększone już pole górnicze Kopalni Fryderyk w Tarnowskich Górach podzielono na cztery rewiry wydobywcze: Sucha Góra, Bobrownicki, Miejski oraz rewir Sztolniowy. Każdy miał własny podziemny przekop odwadniający złoża rud znajdujące się nad nim.

Pracowano jednocześnie w przekopach wszystkich rewirów, kierując przodki ich chodników, prowadzone od dwóch sąsiednich szybów, ku sobie, czyli na zbicie. Przy tym wielkim przedsięwzięciu użyto ośmiu maszyn parowych typu Newcomen i Boulton&Watt, przenosząc je z szybu na szyb, w miarę postępu prac. Tymczasowe i przeważnie drewniane budynki maszyn nie przetrwały do naszych czasów, a zliczoną wysokość podnoszenia wody przez pompy maszyn na wszystkich szybach w latach 1802-1807 ocenia się na ok. 170 m.

Plan zakładał wszystkie wymienione wyżej przekopy połączyć ze sobą w jedną nić systemu oraz sztolnię Boże Wspomóż budowaną od 1785 roku na poziomie 267 metrów n.p.m. od Stoły w Strzybnicy. Zamysłem było, aby podnieść na Wzgórzu wodę z Przekopu Redena do sztolni biegnącej wyżej dokładnie o 5,86 metra. Cel osiągnięto ostatecznie w 1807 roku i wówczas wodę z całego obszaru kopalni podnoszono tam pompami jednej maszyny 60-calowej, tylko na taką nieznaczną wysokość. Ich wydajność wynosiła 22 tys. m3/dobę. Zbudowany kosztem 100 tys. talarów centralny system odwadniania funkcjonował przez 30 lat. A zysk wynikający z obniżki kosztów odwadniania był znaczący.

Prace nad budową Sztolni Głębokiej Fryderyk rozpoczęto w 1821 roku od wykonania rowu naziemnego - roznosu o długości 888 metrów, który łączył wylot sztolni z rzeką Dramą. Dzięki wysokiemu kunsztowi ówczesnych mierniczych, drążenie sztolni prowadzone było 14 przodkami równocześnie, na zbicie. Dla celów wentylacyjnych i odwadniania przodków zgłębiono 26 szybów.

Do odwadniania wyrobisk podczas prac zastosowano dwie maszyny parowe, umieszczając je na szybach maszynowych. Jedną o średnicy 24 cale, drugą o średnicy 40 cali. Odległości pomiędzy szybami z uwagi na zróżnicowane warunki geologiczne wahały się od 79 do 401 metrów. Przeciętnie, w ciągu jednego roku drążono 326 metrów chodnika i zatrudniano przy tym 100 pracowników. W ciągu 10 lat robotami górniczymi kierował nadinspektor tarnogórskiego urzędu górniczego Rudolf von Carnall.

Uruchomienie Sztolni Głębokiej Fryderyk miało bardzo uroczysty charakter i związane było z jubileuszem 50-lecia kopalni Fryderyk. W dniu 15 listopada1834 roku wczesnym rankiem, 28 urzędników górniczych i hutniczych, nadsztygarów, sztygarów i górników zebrało się u wylotu sztolni. Przy akompaniamencie orkiestry górniczej i chóru przepłynęli łodziami dolny odcinek sztolni. Odpalono na wiwat 40 otworów strzałowych. Po wyjściu na powierzchnię szybem „Adolf”, przy toastach i śniadaniu dokonano odznaczeń honorowymi łatami górniczymi, a 30 niewykwalifikowanych pracowników awansowano na górników przodowych.

Oddanie Sztolni Głębokiej Fryderyk do eksploatacji zapoczątkowało nowy etap rozwoju kopalni. W celu rozpoznania złoża i odprowadzania wody, przedłużono bieg sztolni tzw. chodnikami podstawowymi. Wykonano połączenia z pozostałymi chodnikami kopalni. Połączenia te miały na celu grawitacyjne odprowadzenie wód i wyłączenie z eksploatacji ostatnich maszyn parowych. Przyniosło to kopalni Fryderyk oszczędności w wysokości 7 tyś. talarów rocznie. System odwadniający oparty na Sztolni Głębokiej Fryderyk rozbudowywano do 1880 r.

Przez następne lata rozbudowywano sztolnię w kierunku południowo-wschodnim i dalej południowym z nadziejami na dotarcie do nowych pokładów rud. Celem było stworzenie pętli poprzez połączenie chodnika skrzydłowego od szybu Adolf, poprzez przekop Heinitza, aż do szybu Szczęśliwa Pomoc. Drugą pętle rozpoczęto drążyć w 1875 r. łącząc się z chodnikiem głównym w okolicy szybu Urban. Połączenie pomiędzy obu szybami nastąpiło 17 grudnia 1880 r. Wykonany tak mozolnie - drugi centralny system sztolniowego odwadniania dla kopalni Fryderyk osiągnął łączną długość blisko 15 km.

Sztolnia Głęboka Fryderyk, oprócz odwadniania wyrobisk spełniła jeszcze jedną ważną rolę. W związku z rozbudowującym się okręgiem przemysłowym na południe od Tarnowskich Gór wystąpiło duże zapotrzebowanie na wodę. Postanowiono do celów gospodarczych wykorzystać część wody kopalnianej, która do tej pory odprowadzana była sztolnią do rzeki Dramy. W 1884 roku na szybie Adolf wybudowano stację wodociągową. Na głębokości 56 metrów zainstalowano maszynę parową, która pompowała wodę bezpośrednio do rurociągu i zaopatrywała całą aglomerację śląską. W późniejszym okresie maszyna parowa zastąpiona została pompami elektrycznymi. Zakład wodociągowy działał aż do 2001 roku.

Sztolnia podzielona po I wojnie światowej granicą polsko-niemiecką, stała się nawet podmiotem specjalnej, międzynarodowej umowy podpisanej w Berlinie 2 grudnia 1927 roku, bo jej część z „Bramą Gwarków" znalazła się wówczas na terenie Niemiec. Woda płynęła nią jednak stale, nie bacząc na granice i tak jest do dziś, choć wobec zaprzestania wydobycia, utraciła swoją wartość dla górnictwa. Nabrała za to innej wartości.

Działania wojenne przerwały rozwój turystyki industrialnej w podziemiach tarnogórskich. Po wojnie w wyniku zmian ustrojowych władze odstąpiły od koncepcji udostępniania podziemi do zwiedzania. Jednak do śmiałych projektów sprzed 1939 roku udostępnienia turystom podziemi nawiązała grupa zapalonych tarnogórzan z sztygarem Alfonsem Kopią na czele. Odżyła myśl budowy kopalni pokazowej i udostępnienia górniczych podziemi społeczeństwu. Tę inicjatywę przejmuje i śmiało realizuje utworzone w 1953 r. Stowarzyszenie Miłośników Historii i Zabytków Ziemi Tarnogórskiej (późniejsze Stowarzyszenie Miłośników Ziemi Tarnogórskiej).

W pierwszym etapie, by jak najszybciej pokazać społeczeństwu uroki podziemnego świata górniczego, w wyniku ogromnego wysiłku społecznego, przekazano w 1957 r. do ruchu turystycznego Sztolnię Czarnego Pstrąga. Jest ona fragmentem najdłuższej w ówczesnej Europie Sztolni Głębokiej Fryderyk.

Do ruchu turystycznego udostępniony jest odcinek sztolni leżący pomiędzy szybami Ewa i Sylwester o długości 600 m. Imię patrona przypadającego w kalendarzu na dzień odkrycia szybu stało się równocześnie nazwą szybu. Całość robót związanych z przygotowaniem sztolni do ruchu turystycznego wykonano w ciągu niespełna dwóch lat, a pierwsi turyści przepłynęli łodziami sztolnię w dniu 15 września 1957 roku w czasie I „Dni Tarnogórskich Gwarków”.

Uruchomioną i oddaną turystom sztolnię traktowano jako pierwszy etap – przejściowy udostępnienia podziemi do czasu odbudowy Kopalni Zabytkowej. Uważano, że nie będzie już później funkcjonowała. Jednak ogromna popularność tego obiektu, duże zainteresowanie sztolnią, jej oryginalna budowa i ciekawe przepłynięcie łodziami przy świetle lamp karbidowych, sprawiły, że sztolnia jest nadal ciekawym i pełnym uroku obiektem turystycznym. Przepłynięcie łodziami stwarza niezapomniane wrażenia dla turystów, który na głębokości prawie 30 m podziwiać mogą podziemny świat tarnogórski.